Stresli ya da üzücü bir şey olduğunda çikolataya ya da pastaya saldırmayan kimse var mıdır? Duygularımız, vücudumuzun gerçek ihtiyaçlarıyla hiçbir ilgisi olmayan açlık hissini yaratarak dizginleri ele geçirir. Peki o zaman duygularımızın bizi sürekli yemeye sürüklemesini durdurmanın en iyi yolu nedir?

Duygularınızı tanımlayın

Çoğu zaman olduğu gibi kısır döngüden kurtulmanın ilk adımı, bir sorun olduğunun farkına varmaktır. Açlıktan değil, sadece bazı yoğun duygularımızı karşılamak için yemek yediğimiz anları ayırt etmeye ihtiyacımız var. Bunun için de içimizde hangi duyguların ve bu duyguların neden kabardığını anlamamız çok önemli. Öfke, pes etme, üzüntü ve kaygı gibi tüm duygular dürtüsel yemenin nedenleri arasındadır. Ancak, geriye baktığımızda yiyeceklerin bu sorunlarla başa çıkmada bize hiçbir zaman yardımcı olmadığını fark ederiz!

Duygularınızı kabul edin

Toplumumuz üstlendiği her şeyde başarılı olan güçlü insanlara rağbet gösterir ve bu durum bizim stresli olduğumuzu ya da bitkin olduğumuzu veya bazen yenildiğimizi itiraf etmemizi zorlaştırır. Biz de kendimizi teselli etmek için yemek yeriz ama bu durum yüksek bir olasılıkla işe yaramaz. Aç olmadığımız halde yemek yemeden kaynaklanan suçluluk duygusu ise bastırmaya çalıştığımız duyguları daha da kötüleştirir. Duygularımızı fark etmek ve kabullenmekle birlikte onlarla başa çıkmada yemek yemenin hiçbir yardımı olmayacağını anlamak, dürtüsel yemenin önüne geçmeyi de mümkün kılar.

Yapıcı olun

Yemek yemek çözüm değildir. İhtiyacımız olan şey, özellikle hassas olduğumuzda bize gerçekten iyi gelecek ve kendimize karşı nazik olacağımız şeyi bulmaktır. Bazı şeyler ters gitmeye başladığında yemek yeme alışkanlığından vazgeçmenin iyi bir yolu, yemek yemenin yerine başka bir mekanizmayı koymaktır. Kendinize yemekle bağlantılı olmayan keyifli anlar bulun: örneğin rahatlama seansı uygulamak, kuaföre gitmek, bir arkadaşla kahve içmek gibi. Yani size gerçekten iyi gelecek herhangi küçük bir şey.

Duygusal yemeden kurtulmanın yöntemi, duygularınızı kabullenmektir!

Nu